Hai músicos neste país de noso que medran ano tras ano, e disco tras disco, dun xeito tan chamativo como vén selo asemade de exponencial a súa querencia por darlle as costas a absolutamente todo canto teña que ver con modas ou estéticas apegadas ao que digan, e dicten, as tendencias do momento. Así coñecemos, e desde hai xa un bo monllo de anos, un cantautor do Carballiño de nome Roberto Sobrado. Daquela facíao cunha guitarra ás costas e sachando no rego da canción de autor, ou se queredes máis de libro, e cargado con todas esas referencias claras que a todos nos virían á cachola de contado. Pero o tempo vai pasando e da súa etiqueta de cantautor igual nada máis resta xa que el mesmo: efectivamente, canta o que escribe. Así foise “rockerizando”, por dicilo dalgún xeito, e facéndose acompañar, cada vez máis, por músicos con instrumentos eléctricos até chegarmos, entón, ao seu recentísimo novo disco "Monstro delicado".
Pois é o caso, entón, de que Sobrado vén axeitar outra volta de parafuso no seu persoal xeito de entender unha carreira musical. E faino ao abeiro dunha banda de rock que defende cancións nas que pasan tantas cousas que a etiqueta fai combustión entre pingas de blues, de pop e incluso de electrónica. Mais faino así mesmo todo coa poética vital do cantautor, agarrando desde o pescozo e contando cousas desas que tamén dan que pensar. "O Monstro delicado" de Sobrado vístese, daquela, con nove cancións que se fan gozosas nas súas sonoridades e no seu concepto despistado e desprovisto de liñas marcadas. Cancións que falan, e contan, esas cousas que o Sobrado quere contar, importándolle ben pouco o que nós pensemos ou valoremos. Pezas dinámicas, por momentos con moita retranca e moito aquel pero tamén con esas pequenas maldades que ás veces até nos pode doer pensar nelas.
"E así é, claro, un facedor de cancións que continúa o seu camiño, alleo a todo ese ruído que a popularidade proporciona"
“Encantariame ter millóns de escoitas nas plataformas, ter un número un e tocar en todos os festivais pero non nos imos enganar xa que eu estou agochado na trincheira, sempre estiven nela e ben a gusto que estou aínda” díxonos o outro día nunha conversa mentres lle falabamos do disco, da vida e da música. E así é, claro, un facedor de cancións que continúa o seu camiño, alleo a todo ese ruído que a popularidade proporciona mais, iso si, con todo o éxito acadado no feito creativo de seguir a facer moi bos discos e moi boas cancións. Xa que logo, "O Monstro delicado" vén resultar iso mesmo: nove moi boas cancións que gozaremos todos aqueles que caiamos no seu mundo sen máis pretensións que deixarnos aloumiñar por unha das voces máis particulares, teimudas e francas da nosa escena.
Préstanos escoitalo e máis nos presta aínda sobre todo sabermos que sempre está aí, percorrendo ese camiño da canción, sólido, militante e cargado de honestidade. Porque, ao cabo, o “monstro non é tan delicado”, tampouco é exactamente unha banda de rock nin un cantautor. É Roberto Sobrado, un tipo do Carballiño, facedor de cancións.
Born in the USAvén de 40 anos. Tratábase do sétimo disco do rockeiro de New Jersey, e por aquela altura dos oitenta non se contaba con el para devir un dos referentes do mainstreen máis global e comercial e cun éxito tan contundente. Springsteen viña de asinar catro xoias seguidas: o excelente e vitamínico Born to Run (1975); o cremoso, mellor e mellor cantado da súa carreira, Darkness on the Edge of Town (1978); o vital e intenso The River (1980) e o fantástico, espido e intimista Nebraska (1982). E aquí chegou con aquela colección de cancións que, se ben non perdían case nada da firma máis auténtica do xefe, si que se enredaban nunha sorte de melodías e retrousos tan rutilantes e pegañentos que de súpeto puxeron o músico a botar por fóra en estadios de todo o mundo. Coa bandeira americana de fondo, a gorra de beisbol vermella metida nun dos petos traseiros do vaqueiro e unha postura que deu para varias e ben diferentes interpretacións, aquela portada fíxose tan universal como a maioría das pezas ás que daba abeiro. Por momentos achegado ao pop, con balas tan certeiras como a delicada e inesquecible Dancing in the dark, e por momentos rouco e obstinado, cunha E Street Band épica e luminosa. Con cancións tan fantásticas como I´m on fire, Glory days ou a tremenda “I´m Goin’ Down, o Boss colleu dunha man o éxito como compositor e da outra o suceso popular, cousas que case sempre maridan mal ou fatal. O disco tamén nos mostraba un Bruce máis politicamente comprometido e unha porta aberta á súa maneira futura de entender o rock dende aquela. Hai veces que na música tamén podemos aplicar aquilo de que se algo lle presta a corenta millóns de persoas, podemos concluir que non poden estar todas equivocadas. Born in the USAé un discazo para calquera que lle botara unha escoita nestes últimos 40 anos: para o máis duro, para o máis avelaíño e incluso para o máis punki da clase.