A fotografía como arquivo

O CGAC, Centro Galego de Arte Contemporánea de Santiago de Compostela dedica unha ampla exposición a Raniero Fernández (Vigo, 1909-1999) un fotógrafo que desenvolve durante as décadas cincuenta e sesenta do século pasado unha interesante obra realizada desde unha singular concepción documental, que o creador entende desde a perspectiva do arquivo e que foi elaborando desde uns principios moi persoais que delatan o coñecemento das correntes vangardistas da altura en que traballa. Ao mesmo tempo, cómpre subliñar que a súa actividade como fotógrafo está estreitamente vinculada co labor que foi desenvolvendo como membro fundador e presidente da Agrupación Fotográfica Gallega durante o período en que esta asociación tivo a maior actividade, contexto en que xogou un papel central como dinamizador das actividades, dos concursos e das publicacións.

Centrándonos xa na súa obra creativa, que é cerna do proxecto expositivo comisariado por Manuel Sendón e Xosé Luís Suárez Canal, as súas series, como a que realizou no porto de Vigo e as de canastros e cruceiros, comparten a perspectiva de arquivo e nelas o tema documentado sempre é plasmado desde un fondo respecto co medio e o territorio, lonxe de calquera afectación e cun extremo rigor formal, un rigor procurado realizando unhas fotografías que lonxe dunha utópica obxectividade procuran a maior integridade e honestidade posíbel.

El CGAC revisa la obra del fotógrafo vigués de los años 50 y 60 Raniero Fernández

Estamos perante un traballo que destaca pola intensidade de visión e mais polo coñecemento das calidades do medio fotográfico, cun respecto absoluto polo oficio e polo obxecto a fotografar, sen empregar procesos de manipulación. O resultado é unha estética propia, unha maneira de ollar, baseada nos motivos captados e na utilización de tipoloxías seriadas, resaltando a solidez das formas, que nel son sempre elementos significantes, aspectos que a montaxe da mostra enfatiza de xeito moi atractivo. Un criterio que se segue, por exemplo, no tratamento das escenas do porto de Vigo, e na captación das situacións concretas, subliñando a homoxeneidade ou o carácter contrastivo das situacións. Mais sempre desde o rigor, un aspecto que o fotógrafo consideraba ineludíbel á hora de abeirar o seu traballo, sen que o inmediato e o sentido da oportunidade xornalística poida limitar o valor estético e a capacidade de comunicación que toda obra debe tamén presentar para se converter nun elemento con capacidade de plena comunicación.

Hai moito de exploración dun territorio, como recolección dunha memoria visual da propia experiencia, un punto de vista claramente individual mais que mantén o respecto polo captado desde unha perspectiva marcadamente documental. Partindo destes postulados, Raniero Fernández constrúe imaxes elaboradas por medio de composicións perfectamente equilibradas, dentro da aparente simplicide. O resultado é unha produción caracterízada por un ollar claramente estruturado e por medio del procura un vieiro propio desde a perspectiva estética, que acabou por situalo como unha das máis sobranceiras figuras da fotografía da súa xeración.

Suscríbete para seguir leyendo